Bir iki aydır yaşamayı unutmaya başladığım fizyolojik tepkilerim on bir haftadır yeniden kendini gösteriyor sanırım. Bu gece kendi sesimle uyandım. Kocacağızıma bağırıyordum ama rüya değildi eminim neden bağırdığımı da bilmiyorum ama boğazım cidden acıdı, duvarlardan çarpan ses beni uyandırdı. baş ağrılarım ise en çok canımı acıtan gelişme bir süredir durmuştu ne güzel ama yine başlıyor neyse ki eskisi kadar beni benden alacak şekilde değil de daha ziyade migren yahut sinüzit gibi... bu bile gelişmedir değil mi? Uff birşey daha var yine zihnim konuşmaya başladı bundan ise çok korkuyorum zira onu susturamıyor, durduramıyorum ve tüm kullanım hakkı zihinde oluyor böyle durumlarda işte o zamansa hayatımı kaydıran meşhur baş ağrıları başlıyor.
Aslında sorunumun kaynağını buldum: Ben ertelenen işleri sevmiyorum. Yani illa olacaksa ve yapacaksam birşeyleri, onları tam zamanında yapmalıyım. Yoksa ki kullandığım ilaçlar filan işin somut yanı.
