"Bu gün ayrılığımızın ilk günü sevgilim" diyor şu an dinlediğim şiirde. En çok acıtan ise "sanırım bir şey yok aramızda" diyor oluşu. Biz ne zaman kıydık bize, ne zaman bu kadar uzaklaştık yan yanayken? ne zaman? Ne zaman bu kadar çok kanattık birbirimizi? anlamıyorum. Oysa tüm mektupların yanımda onları okudukça bize olan inancım hep dirildi ama ben hep ölüyorum ve daha kötüsü seni de öldürdüğümü düşünmeye başladım. Beni affet sevdiğim. Affet. Günlerden akıyor içimdekiler gözümden senden saklanmaya çalışıyorum. Ve senden saklamaya. Akıttıklarım zehir olsun beni erittsin istiyorum. O son mektubun haziranda ki son mektubun hep yanımda ta içimde ama biz niye böyleyiz inan o mektup bile cevabını veremiyor.
