Hatırıma geliyor aniden ve gitmek bilmiyorum aynı düşünce... Kızmıyor değilim hatta utanıyorum galiba en çok... Biraz şaşırıyorum kendime, anlamsızlaşıyorum, daralıyorum garip oluyorum işte nihayetinde. Ama inatla hep o gıcık kemiren düşünceden kaçamıyorum birden bire beliveriyor, korku filmlerinden fırlamış gibi fısıldayıp gidiyor. Gidiyor gitmesine de sözleri yankı yapıp duruyor uzaklaşmıyor bir türlü; "hep hak etmeyenlere verilir".
İlahi adalete inanırım ve yaşananların mutlak hak edilenler olduğuna. İyisiyle kötüsüyle, doğrusuyla yanlışıyla, güzeli kötüsüyle ve acısıyla tatlısıyla. Ha tabi ki bazen kızmıyor değilim "ben bunu hak edecek ne yaptım" diyorum elbet. Lakin önünde sonunda bir bahane buluyorum kendimce. İyi hoş amma ve lakin iki şeyi bir tülü anlayamıyorum sanırım. Sanırım diyorum zira, bazen anladığımı düşünüyorum ve düşünce çoğunlukla kısa bir süre sonra kaybolabiliyor. Misal para olayını anlamadım. Böyle gösteriş meraklıları, inançlı olmasına rağmen sadakadan-zekattan bihaber kimseler, abuk yerlerde kendilerini perişan etmek gibi bir manyaklıkları olan kimseler de pek bol oluyor bu mered. Bundan sonra ruh halim yerindeyse bunların sınavı ladını çakıveriyorum. Ama o gün bu gün değil arkadaşım yani şu an değil. Şimdi isyan vakti izin ver doya doya yaşayım isyanımı.... Bir diğeri de çocuk. Yahu arkadaşım ben mi yanlış anladım bu çocuk olayını, birilerinde mi bi sorun mevcut çözemedim. Ne bileyim çocuğun varsa ayrı bir vicdan, ayrı bir sorumluluk, ayrı bir bilinç geliverir sana. Hani ben öyle olurum işte. Çoğu kişi de böyle. Ne var ki herkes değil buna gıcık oluyorum. kadir kıymet bilmeyen anne oluyor çıldırıyorum işte ne var?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder